Είναι ο μαθητής στο σχολικό συγκρότημα του 1ου - 2ου ΕΠΑΛ, για τον οποίο ξεκίνησε το 2021 κι εγκαταστάθηκε το ασανσέρ από τον δήμο, από την περασμένη σχολική χρονιά, αλλά ακόμα δεν έχει λειτουργήσει, γιατί δεν μπορεί να πάρει πιστοποίηση.
Το πρωί της περασμένης Παρασκευής συναντήσαμε τον Παναγιώτη μαζί με τη μητέρα του, τη Μαρία, με το αναπηρικό καρότσι στο συγκρότημα των ΕΠΑΛ, την ώρα που πήγαινε στο σχολείο
Η μητέρα του μας επιβεβαίωσε ότι όσα ειπώθηκαν στο Δημοτικό Συμβούλιο την περασμένη Τρίτη, είναι αλήθεια, είναι η πραγματικότητα. Στον Παναγιώτη η πολιτεία έχει φερθεί πολύ άσχημα. Το παιδί ξεκίνησε πριν 12 χρόνια στο 7ο Δημοτικό, έφθασε στην Γ’ Λυκείου και ακόμα δεν έχει μπει σε ασανσέρ, δεν μπορεί να έχει πρόσβαση και να κάνει μάθημα σε αίθουσα ορόφου.
“Στο 7ο τον έπαιρνε ο πατέρας του στον ώμο, για να τον ανεβάσει δύο ορόφους, για να κάνει πληροφορική”, μας είπε η μητέρα και παρατήρησε: “Στο Γυμνάσιο Παραλίας τα ίδια. Φτιάχθηκε μια ράμπα, αλλά ούτε εκεί έγινε ασανσέρ. Στο Λύκειο φτιάχθηκε ασανσέρ, αλλά δεν λειτουργεί. Θα τελειώσει το Λύκειο ο Παναγιώτης και δεν θα έχει ασανσέρ. Τουλάχιστον να προλάβουν τα επόμενα παιδιά”.
Για το ζήτημα του ασανσέρ η διευθύντρια του 2ου ΕΠΑΛ (το σχολείο του Παναγιώτη) Ελένη Θεοδωρακάκου μας είπε ότι “είναι πολύ σοβαρό ζήτημα, που δεν λειτουργεί. Η τάξη του Παναγιώτη κάνει μάθημα στο ισόγειο. Είμαστε αναγκασμένοι να αλλάζουμε αίθουσα και να πηγαίνει στο ισόγειο μια τάξη, που έχει μαθητή με σπασμένο πόδι και δεν μπορεί να μετακινηθεί σε όροφο”.
Επεσήμανε ότι “ο Παναγιώτης δεν μπορεί να ανέβει στον όροφο, όπου γίνονται οι σχολικές εκδηλώσεις και δεν μπορεί να τις παρακολουθήσει, είναι αποκλεισμένος από αυτές”. Επιβεβαίωσε πως το ασανσέρ είναι έτοιμο από την περασμένη σχολική χρονιά και παρατήρησε ότι χωρίς ασανσέρ ταλαιπωρούνται και καθηγητές, μεγάλοι σε ηλικία που είναι αναγκασμένοι να ανεβοκατεβαίνουν καθημερινά δύο ορόφους.
Τη μεγάλη αναγκαιότητα της λειτουργίας του ασανσέρ μας επεσήμανε και ο διευθυντής του 1ου ΕΠΑΛ Δημήτρης Βρυώνης, προκειμένου να εξυπηρετηθούν ο Παναγιώτης, μαθητές που έχουν σπάσει το πόδι τους, καθηγητές κάποιας ηλικίας και με ζητήματα στην κίνηση, ενώ ανέφερε και την αδυναμία πρόσβασης σε κάποια εργαστήρια, που στεγάζονται σε άλλο κτήριο.
Γ.Σ.
